Time flies....

Waar ik eerst heel trouw elke week/ anderhalf week een blog schreef, heb ik er de afgelopen drie weken geen tijd voor gehad. Op de school was het druk, mama is een weekje langs gekomen en natuurlijk in onze vrije tijd de hort op. Het is dus hoog tijd om jullie weer een update te geven over mijn verblijf in the Gambia!

​School

Onze docent van Hogeschool Leiden is van 10-10 tot 17-10 bij ons op bezoek geweest. Om de school te bedanken heeft zij workshops gegeven aan de leerkrachten. Uiteraard hebben wij geholpen bij de workshops waar dat nodig was. De leerkrachten waren allemaal super enthousiast, maar of elke leerkracht het even goed begrijpt. Tijdens de uitleg kwam het verschil in het niveau van de leerkrachten  weer naar voren. Sommige leerkrachten zag je druk mee schrijven en andere keken wazig voor zich uit, die hebben echt geen idee wat ze horen. Bij de verwerking heb ik een groepje geholpen met het voorbereiden om een boek interactief voor te lezen. Het was de bedoeling dat zij de nieuwe kennis in de praktijk gingen oefenen en ik ze zal helpen waar nodig, maar ik had alle leerkrachten die wazig voor zich uit hadden gestaard in het groepje. Dat betekent dat ik alles opnieuw kon uitleggen, stapje voor stapje en uiteindelijk met voorbeelden uit het boek de theorie uit gelegd. Voor sommige viel het kwartje nu, maar voor een paar ook nog niet. Maar zij wisten dan bij een afbeelding van een paard ook niet dat het een paard was en een hond noemde ze een wolf... En om het nog moeilijker te maken stonden er dierengeluiden beschreven in het boek zoals: MOO MOO said the cow. Dat MOO MOO het geluid van een koe is en verder geen betekenis heeft was ook lastig te begrijpen. Al met al was ik aan het einde nog best tevreden, want de wazige blikken waren wat helderder geworden. En ik heb er zelf ook nog van geleerd :)

De vol geladen koffers uit Nederland waren bijna in Gambia, want onze ouders kwamen al binnen een paar dagen. Aangezien er ruim 50 kilo ontwikkelingsmateriaal deze kant op komt, moesten we maar even bedenken waar wij dit op de school kwijt kunnen. Na een overleg met Essa besloten om een kantoortje op te ruimen. Met goede moed ging ik de volgende dag het kantoor in, maar waar moest ik beginnen? Gelukkig kwam Iris mij snel helpen en even later ook een collega. Gelukkig was zij net als ons van het weg gooien. Gebruiken we het niet of ziet het er niet meer uit of weten wij niet eens wat het is, dan hup weg er mee. Eindstand: 7 volle kruiwagens vol met afval en een mooi opgeruimd en geordend kantoor. Laat de nieuwe spullen maar komen! Die maandag kwamen Iris haar ouders aan met de eerste koffer vol met spullen. Puzzels, ontwikkelingsmateriaal, potloden en nog veel meer zat er in de koffer. Met een big smile zijn de spullen uitgepakt en in ontvangst genomen door de leerkrachten. De week erop kwam mama met twee koffers op school aan. Er zaten weer heel veel puzzels in, memory, domino, knutselmateriaal. Er zat dus genoeg in om de ruimte in het kantoor op te vullen. De leerkrachten waren en zijn nog steeds heel erg blij met de materialen die wij voor de school geregeld hebben en zij hebben woorden te kort om ons en iedereen die een donatie heeft gedaan te bedanken. En als ze de woorden er niet voor weten, dan maar een hele dikke knuffel. Nu  de materialen op de school zijn, gaan wij deze natuurlijk meteen gebruiken. De kinderen vinden het geweldig om te puzzelen en bij kinderen die iets normaal niet kunnen, kunnen het met het materiaal wel. Het is mooi om te zien dat de kinderen genieten van de materialen en gewoon kleuters zijn :) Hier hebben wij het uiteindelijk voor gedaan!!  

Vrije tijd

Naast al het werken ben ik in mijn vrije tijd nog steeds aan het genieten van Gambia. Zaterdag 15-10 zijn we naar James Island geweest, een eiland die nog overgebleven is uit de tijd van de slavernij. Om dit eiland en het bij behorende museum te bereiken hebben we een boottochtje gemaakt van drie en een half uur. Het was aan het begin wat koud (ik begin een Gambiaan te worden, het was  28 graden) op de boot, maar toen eenmaal het zonnetje doorkwam was het met het frisse briesje prima uit te houden op de boot. Voordat we naar het eiland zelf gingen, zijn we eerst naar het bijbehorende museum geweest. Het was zeer interessant om te lezen en te horen over de slavernij. De attributen die in het museum lagen waren ook erg indrukwekkend. Je leert hierover wel op school, maar om alles zo te lezen en te zien in een Afrikaans land is toch wel een bijzondere ervaring. Vanuit het museum zijn wij door gegaan naar James Island zelf. Dit is het eiland waarop honderden slaven werden 'bewaard' om later op de  boot gezet te worden. Van het eiland zelf is niet veel meer over, het is nu meer een ruïne. James Island is ook echt niet groot, dus ik kon mij daar in beelden hoe de slaven daar destijds op elkaar hebben gezeten. De Gambianen kijken hier wisselend tegen wat de blanke in de tijd van de slavernij gedaan hebben. De meeste Gambianen zeggen:' vergeven doen wij wel, doen wij nooit".

Naast uitstapjes met alleen de groep, hebben wij vorige week een uitstapje gemaakt met de personeelsleden van het Health Center. Al sinds vroeg in de morgen werden de voorbereidingen voor de picknick op het strand getroffen. Heel de dag werd er gekookt en nog eens gekookt. Het was de bedoeling dat wij en de kilo's rijst, kip, vis rond 16 uur naar het strand gingen vertrekken. Natuurlijk is dat dan 16 uur Gambiaanse tijd of terwijl 18 uur Nederlandse tijd. Alle personeelsleden kwamen opgedoft het Health Center uit gelopen, dus toen ik dat zag ben ik nog maar snel de trap op naar boven gerent en heb ik wat leukers aan gedaan. Ik wist niet dat een picknick op het strand zo'n happening is, maar voor de personeelsleden is het, het teamuitje van het jaar. Om 18.00 konden we dan eindelijk vertrekken, al het eten en drinken ingepakt in dozen gingen op het dak van de bus. Pas na een uur kwamen we op het strand aan, onze buschauffeur had bedacht om rond het drukste tijdstip van de dag over de Serrekundamarkt te rijden. Hierdoor hebben wij er twee keer langer over gedaan dan normaal, maar eenmaal op het strand waren we de spits weer vergeten. We hebben lekker gegeten en gekletst.

Uiteraard heb ik natuurlijk ook wat dagen aan mijn 'bruine' kleurtje gewerkt. Met een temperatuur van  35 graden kan ik meestal wel wat verkoeling gebruiken en ben ik de afgelopen weken vaak te vinden in het zwembad. Afgelopen dinsdag was de school gesloten vanwege een feestdag die eigenlijk niemand viert, dus was het natuurlijk tijd voor het zwembad. We hebben dinsdag twee leerkrachten van de school meegenomen naar het zwembad. Sinds het moment dat we hen gevraagd hadden zaten ze al in de zenuwen, want ze kunnen niet zwemmen en waren nog nooit in een zwembad geweest. Dinsdag zijn ze stapje voor stapje het water in gegaan en hebben ze genoten. Het was een super gezellige dag en wat hebben hebben veel gelachen!

​Mama

Na zeven weken was het zover, woensdag 19-10 heeft mama haar voeten ook op Gambiaanse grond gezet. Ik stond natuurlijk veel te vroeg op het vliegveld en het wachten tot ze eens met haar koffers te voorschijn kwam duurde veel te lang. Gelukkig kon ik haar dan eindelijk in de armen vliegen! Samen zijn we naar het hotel gereden waar ik ook de hele week verbleven heb. Bij het hotel aangekomen even de praktische dingen regelen zoals de koelkast en de airco en daarna door naar onze kamer. De airco heeft een gebruiksaanwijzing, dus er zal iemand langskomen om het uit te leggen. Alleen was mama nog niet gewent aan het Gambiaanse tempo en de tijd, dus na driekwartier wachten zijn we gaan slapen zonder uitleg over de airco. Het gevolg: ik heb heel de nacht lopen blauw bekken, de airco stond op turbo en 17 graden.... Met mama heb ik de toerist weer uitgehangen. We zijn naar Banjul geweest, naar de apen, Tanchi, de Serrekunda markt en natuurlijk naar de school en mijn huis in Lamin. Ik heb een weekje voor tour guide gespeeld en toen pas merkte ik hoe goed ik alles hier ken en hoe ik mij hier echt thuis voel. Het was aan het begin best raar om met mijn mams te zijn, maar het went weer heel snel. Deze week is ook voorbij gevlogen, voordat ik het wist stond ik weer op het vliegveld om weer gedag te zeggen. Deze keer ging het gelukkig een stuk makkelijker dan toen ik op Schiphol stond, maar ik ben nog steeds geen held in mensen uitzwaaien.

De tijd gaat echt veel te snel, over drie weken ben ik alweer in Nederland. Hier ga ik nog maar niet aan denken, want ik moet hier nog optimaal genieten van de warmte, de mensen en het zwembad!

Liefs x