Eerste stappen op Gambiaanse bodem

We zijn er! Gisteravond heb ik om 22.00 lokale tijd mijn voeten op Gambiaanse bodem gezet. Uit het vliegtuig gestapt kreeg ik meteen een warme deken over mij heen. Florine omschrijft het als het gevoel alsof je een vlindertuin instapt, dit vind ik ook wel passen. De vlucht hier naar toe verliep niet helemaal zoals  in de planning stond, we hebben een andere route gevlogen en zijn anderhalf uur later vertrokken dan dat de bedoeling was. Twee passagiers hadden besloten om toch niet naar Gambia te gaan, waardoor wij niet op tijd konden opstijgen. Gelukkig kon de bagage snel van boord gegooid worden, waardoor wij toch nog redelijk snel de lucht in konden. En dan zit ik nu dit te schrijven in een totaal ander land met een totaal andere cultuur. Gisteravond konden we nog niks zien van het land omdat het zo donker was, dus het was extra spannend om vandaag op te staan. Vanochtend en nu nog kijk ik mijn ogen uit. De 'huizen' zijn niet te omschrijven, er lopen vrouwen met de meest grote dingen op hun hoofd, er vliegen grote roofvogels over mij heen, kinderen zijn overal op straat en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het enige wat ik denk is wauw wat bizar allemaal. Je denkt een voorstelling te kunnen maken over wat je gaat tegenkomen, maar om het echt te zien is nu nog niet te bevatten. Net nu ik dit schrijf word ik abrupt onderbroken, vlak naast het huis is een begraafplaats waar nu iemand begraven wordt. Het hele mannelijke dorp loopt langs ons huis naar de begraafplaats. Toevallig hebben we kort hiervoor gehoord dat vrouwen niet op de begraafplaats mogen komen, dus die zijn nu ook niet voorbij gekomen. Ik weet niet wat ik net gezien heb, heel raar. Maar laat ik met een wat leuker bericht komen. We zijn net naar de school geweest, waar we de komende drie maanden aan de slag gaan. Op de school liepen super veel kinderen rond, de meeste in uniform. De kinderen komen massaal op je af hier, ze willen graag even aan je zitten. Dus ik ben al bijna plat geknuffeld. We hebben een rondleiding gehad door de school van meneer Essa, de directeur van de school. Elke klas waar we zijn geweest zijn we toegezongen en ik heb zelfs al hoofd, schouders, knie en teen gedaan met de kinderen. Je voelt je hier echt welkom, vanochtend tijdens het brood halen hebben we onze buurvrouw ontmoet. We kregen een dikke knuffel en ze stelde zich voor als onze second mom. Verder hebben we al gehoord dat het dorp één grote familie is en wij nu ook familie zijn. Je voelt je hier net een bekend persoon, iedereen zwaait naar je, zegt gedag en vooral de kinderen komen naar je toe of ze zwaaien en roepen ''toebab'', wat blanke betekent. Ik voel mij dus net een bezienswaardigheid, maar aan de andere kant staar ik de mensen hier ook nog aan. Het zal wel wennen zijn, maar in het kleine dorpje zullen we vast snel gewend raken aan elkaar. De eerste Afrikaanse struggle hebben we ook al gehad, we hebben al twee keer zonder stroom gezeten. Hierdoor deed de ventilator in mijn kamer het niet, waardoor het behoorlijk warm werd in mijn kamer, veel geslapen heb ik niet. De vogels beginnen ook vroeg met lawaai maken en het ochtend gebed begint ook rond 6 uur. Geluiden die nu nog onbekend zijn, maar straks gewoon zullen worden.

​Zo dit was even een update over de eerste indrukken, nu gaan we spullen uitpakken en de omgeving weer in!

Liefs